Türkiye Cumhuriyeti Devleti, 2001’den bu yana yeni bir paradigma ile dünyaya entegre olmaya çalışıyor. Bu paradigma, bağımsız, dik durabilen, kendi yarasına kendi merhem olan bir Türkiye’yi hedefliyordu. Bu yüzdendir ki, AB uyum yasaları çok hızlı bir şekilde Meclis’ten geçirilmeye başlandı. AK Parti iktidarı ile birlikte bu değişim daha da hızlanarak yeni bir ivme kazandı. Sayın Erdoğan’ın göğsünü ölümüne siper ettiği Anayasa değişikliği ile birlikte Türkiye, eski siyasi ve yönetişim paradigmalarından e muhtıra yemesine rağmen kurtulmayı başardı. Ne var ki ekonomideki eski alışkanlıklarını, soygun düşeninden kurtulamadı.
Erdoğan’ın hem Başbakan hem de Cumhurbaşkanı sıfatı ile ülkedeki insafsız ve çılgın faiz çıtasına karşı savaşmasına rağmen hala hiçbir sonuç elde edememesinin sebebi, eski soygun düzeninin hala zinde olmasından kaynaklanmaktadır.
Bir ülke düşünün ki cumhurbaşkanı, soygun düzenine karşı isyan bayrağı çekiyor ama ekonominin aktörlerinden pek bir destek bulamıyor. Bunun tek bir izahı vardır: Ekonomi aktörleri de bu soygun düzeninin bir parçasıdır.
Eğer bu aktörler soygunun değil de üretimin, reel ekonominin bir parçası olsalardı, cumhurbaşkanının açtığı cephede en ön saflarda yer alırlardı.
Türkiye, sömürge sistemine başkaldırdığından beri sürekli operasyonlara muhatap kaldı. FETÖ’nün ülkemizde giriştiği tüm rezil oyunlar ve en son 15 Temmuz kanlı darbe girişimi ülke insanını ekonomi alanındaki bu operasyon kadar yordamı, ürkütmedi milleti.
Ve Türkiye’nin ekonomi kurmayları maalesef bu ekonomik operasyonu dış merkezli sanacak kadar büyük bir yanılgı içindeler. Türkiye’de halihazırda yaşanan soygun düzeni ve ekonomik operasyon, dış güçlerin değil, içeridekilerin yetersizliği ve basiretsizliğinden dolayıdır.