Bir ailenin, bir toplumun, bir dilin, bir geleneğin, bir tarihin içine doğuyoruz. Biyolojik ve psikolojik kapasitelerimiz ebeveynimizden tevarüs eden bir genetik denetim altında. “Kader” sözünü, gündelik hayatta hepimizin söyleyip durması, başımıza gelenlere kolayca rıza göstermemiz boşuna değil. Ne hangi kavimden, kimlerin çocuğu olarak dünyaya geleceğimizi, ne ana dilimizi, ne boyumuzu posumuzu, kaş ve göz rengimizi, ne yetişme şartlarımızı belirleyebiliyoruz. Benliğimizi, kişiliğimizi ailemizin bize sormadan uyguladığı çocuk yetiştirme pratikleri inşa ediyor. Ailemizin istediği gibi yoğurduğu hamuruz adeta. Keşke tamamen dürtülerinin emrindeki kuşlar kadar özgür olabilseydik ama değiliz. İnsan olmaya mecburuz. Elimizden “insan olmaktan başka” gelen bir şey yok.