Pazar akşamı evde hepimiz ağır bir günün gecesinde, içimizde İzmir hüznü odalarımıza çekilmişiz...
Saat 01.00 civarı...
Alt kattan aniden bir çığlık geliyor...
Koşuyoruz...
Torunum Zeynep, ağzında maskesi ile haykırıyor...
“Kurtuldu... Yaşasın İdil kurtuldu...”
Kendim kadar eminim... Aynı an, Türkiye’nin dört bir yanında evlerden aynı sevinç çığlıkları yükseliyordu...
*
Sonra sabah oldu...
Elif’in bu fotoğrafı geldi önümüze...
Kurtarma görevlisinin parmağına sarılmış bu küçücük el bir anda Türkiye’yi bir baştan ötekine dolaştı...