Benim çocukluğumda İzmirli ruhen depreme hazır bir insandı...
Sallanırdı bizim evlerimiz...
Durmadan, sık sık sallanırdı...
*
İdmanlıydık... Evimiz sallanmaya başladığında dışarı fırlamak biz çocuklar için hulahup çevirmek kadar basitti...
Çünkü kaçmak için ya aşacak bir kapı, ya da inecek üç-beş basamak vardı.
*
Benim çocukluğumda İzmirli, bir San Franciscolu, bir Tokyolu gibiydi...
Tek katlı evlerimiz, iki katlı yuvalarımız en büyük dostumuzdu...
“Zelzele başladı” deyip bırakırdık kendimizi mahallemizin kucağına...
*
Sonra değişti İzmir...
Kat üstüne kat çıktı...
Kordon’da duvarlar yükseldi, oradan gelen ılık imbat gelemez oldu...