Dünyada bazı ülkeler zengindir, bazı ülkeler ise fakirdir. Küreselleşme süreci zengin-fakir ülkeler arasındaki farkı daha da açtı. Üstelik aynı ülke için de gelir dağılımının bozulmasına da yol açtı.
Zengin-fakir ülkeler arasındaki farkın açılması, spekülatif sermaye hareketlerinin artması ve kur politikaları etkili oldu. Bazı ülkeler sıcak para ve spekülatif sermayenin suni ve geçici, genişletici cazibesine kapıldılar. Sermaye hareketlerini tamamıyla serbest bıraktılar. Spekülatif kârlar, finansal sektörü ön plana çıkardı, finans sektörü ile reel sektör arasında denge bozuldu. Sermaye piyasalarında balonlar oluştu. Yani piyasa başarısızlığı ortaya çıktı.
Kur dengesinin bozulması nedeniyle de bazı ülkeler dış işlemlerde cari açık verdi, bazı ülkeler de cari fazla verdi.
Söz gelimi Türkiye 2003 yılı ile bu yıl arasında, 520 milyar dolar cari açık verdi. Yani biz kaybettik, dış ekonomik ilişki içinde olduğumuz ülkeler kazandı.
Bu kaybı bugün için hissetmeyebiliriz... Zira bu açığı da dış borçla kapattık. Bir yerde cari açığı, çocuklarımızın ve gelecek nesillerin sırtına yükledik.
Eğer cari açığı yatırım malı ithal etmek için vermiş olsaydık, yapılacak yatırımlar ilave katma değer, ilave gelir yaratacaktı ve bu dış borçlar ödenecekti. Oysa ki biz cari açığı, ara malı, ham madde ve tüketim malı ithalatı için verdik.
Dış borç ister özel sektörün olsun, ister devletin olsun, geri ödeyince yani aldığımız yeni dış borçtan daha fazla dış borç ödersek, yurt dışına net kaynak çıkışı olacaktır. Bu nedenle büyüme oranı düşecek ve fakirleşme artacaktır.
Avrupa bizi sömürdü, ABD bizi sömürdü demek yanlıştır. Zira kimse kimseyi silah zoruyla sömürmez... Çağımızda sömürü yolu siyasi ve ekonomik politikalardır. Yanlış politika uygularsanız, sömürülürsünüz... Çin'in ABD'ye karşı kur savaşları vermesi bu nedenle idi.