Küreselleşmenin en net etkisi, bazı ülkelerin zenginleşmesi ve bazı ülkelerin fakirleşmesi şeklinde oldu. Aynı ülke içinde de spekülasyon yapanlar zenginleşti ve halk yoksullaştı.
İlave olarak; otokrasi ile yönetilen bir çok ülkede de, söz gelimi Rusya'da ve orta Asya Türk Cumhuriyetlerinde siyasi ve ideolojik yandaşlara ya da aile efradına yandaş olmayan kesimden devlet eliyle servet transferi yapıldı. Gelir dağılımı bozuldu. Türkiye'de de imtiyazlı şirketler oluştu.
2003 - 2020 Ekim arasında, 17 yıl on ayda, 852 milyar 805 milyon dolar dış ticaret açığı verdik. Bu açığın bir kısmını turizm ve navlun gelirleri ile karşıladık. Geriye 615 milyar 520 milyon dolar cari açık kaldı. Eğer dış ticaret açığı vermeseydik turizm gelirleri cari fazlamız olacaktı. Dış ticaret açığı vermemizin bir nedeni üretimin ithal girdiye bağımlı olmasıdır. Aramalı ve hammadde ithal edemezsek, üretim yapamıyoruz. Diğer nedeni ise dış ticarette politika yanlışlığıdır.
Söz gelimi Dış ticaret açığının bu kadar artmasında Çin'den ithalatın payı yüksektir. Zira Çine karşı her yıl 18 ile 20 milyar dolar arasında dış ticaret açığı verdik. çin'den ithalatımız içinde üretimde kullanacağımız girdi oranı çok az, teknoloji ise yok denecek kadar azdır. Buna karşılık plastik eşya, incik-boncuk, bavul gibi akla aykırı ithal malları var. Eğer Çine karşı bu şekilde dış ticaret açığı vermeseydik, dış açığımız yarı yarıya azalırdı. Çin'e karşı verdiğimiz dış ticaret açığı iktisadi açıdan rasyonel değil! Nedeni ve niçini, mantık süzgecinden geçmez. Acaba başka bir nedeni mi var?
Cari açık dış borca dönüşüyor... Dış borç faizi ve borç geri ödemesi, kaynak çıkışına, servet azalmasına ve yoksullaşmaya neden oluyor. Çünkü ülkeden kaynak çıkıyor. 2020 ilk on ayda Türkiye 9,7 milyar dolar net dış borç ödedi. Dahası dış açıklar ve dış borçlanma Türkiye'nin potansiyel büyümesini düşürdü.
2003 yılında fert Başına GSYH sıralamasında Dünya ortalaması bize yakın ülkeler içinde 4 sırada iken 2018 de 7 sıraya geriledik. (Aşağıdaki tablo)