İnsan yaş aldıkça hayatı daha da bir başka sorguluyor. Yaptıklarını, kararlarını, yarınlarını, çevresini. Hele ki günümüzde. Hele ki, son yıllarda. Büyüklerimizin söylediği "Ekmek aslanın ağzında" lafı daha da keskinleşmişken. Dost dost değil, "Nasıl koltuğunu altından alırım" düşüncesiyle ile yarışıyorken. Dost sandığın insanlardan kazıklar dağ gibi olunca hatta, "Ben kimlerle dost olmuşum böyle" demeye başladıkça da fazlasıyla büyüdüğünü anlıyorsun. E tabii bu kazıklar 'Yalan Rüzgarı' tadında dizi film moduna geçtiğinizde de bingo!!! Eleme işlemi başlıyor. Bakın bu kötü bir şey gibi olsa da değil aslında.. Zaten yüzlerce insan ile dostluk yürümez. Bir yaşa geldikten sonra azalmak, hayatını daha iyi konforlaştırmak için. Yani sık elemeye, hayatına öyle kolay kolay kimseyi almamaya ve konfor alanı yaratmaya karar verip uyguladığın zaman hayat daha da bir güzel oluyor.