"Bursa Bülbülü" başladı daha ilk saniyesinde "Oh be" dedim. Sanırım güzel bir film izleyeceğim. Sonra, "Evet ya tam da 'Gırgırıye' tam da 'Neşeli Günler' tam da 'Çocukluğum' diye diye 120 dakika kopamadım filmden. Kah güldüm, kah hüzünlendim, kah şarkılara eşlik ettim. Kah kalkıp oynamak istedim.. Ama film sonrası elinden şekeri alınmış çocuklar gibi de anıra anıra ağlamak istedim; "Saf-salak ama mutlu yaşadığımız günleri özleeeediiiim ben" diye.