İnanç pedagojik eğitimin en önemli alanlarından biri olmaya devam ediyor. Ancak mesele çocuğa hangi inancı aşıladığınız, ya da herhangi bir inanç aşılayıp aşılamadığınız değil. Bunu nasıl yaptığınız… Esas eğitim öğretilenlerden değil, öğretilme biçiminden ediniliyor. Diğer taraftan herhangi bir inancı benimsemiş ise, çocuğun çevresinden bu konuda olumlu geribildirim ve teşvik alması özgüvenini artırıyor, hayata bakışını pozitif yönde etkiliyor. O nedenle okul ve eğitim sisteminin çocukların ailelerinden tevarüs ettikleri inanç değerlerine saygı göstermesi, onları değerli addetmesi pedagojik açıdan çok önemli.
Ne yazık ki Alevilerle ilgili araştırmalar bizim eğitim sistemimizde bunun tam aksi yönde eğilimlerin varlığını ortaya koyuyor. Tedrisattan muhteviyata Alevi çocuklar kurumsal ve sistemsel bir ayrımcılıkla karşı karşıyalar. Okulda doğan gerilimler ise genelde içe kapanmaya ve sonrasında doğrudan aileye karşı tepkilere yol açabiliyor.
***
Bu başarısızlık ve acizlik tablosunun temelinde bir türlü çözülemeyen ‘zorunlu din dersi’ meselesi var. Din dersini hem zorunlu yapmak hem de uygulamada içeriğini Sünni İslam öğretisi üzerine kurmak doğrudan ayrımcı bir tutum. O nedenle ne savunulabilir ne de sürdürülebilir… Açıktır ki ya bu dersi seçimlik yapıp inancı öğretmek, ya da zorunlu bırakıp içeriğini din kültürü/tarihi ya da doğrudan ahlak konusu ile sınırlamak durumundayız.