Haziran ve Kasım seçimleri arasındaki dönem başkanlık sistemi tartışması açısından da ilginç bir sonuç yaratmış gözüküyor… Haziran seçiminin yüksek oyla kazanılacağına güvenen AK Parti liderliği kampanyayı başkanlık için bir ‘ön referanduma’ çevirmek istemiş ve hüsranla karşılaşmıştı. Oysa sonrasında ortaya çıkan istikrarsızlık ortamı ibreyi aksi yöne çevirdi: Partinin Kasım seçimini ezici bir başarı ile tamamlamasını sağlamakla kalmadı, başkanlık sistemine olan olumsuz yaklaşımı da bir miktar yumuşattı. Başkanlık sistemine onay verenler tabi ki bir anda yüzde ellilere çıkmadı. Başkanlık ve parlamenter sistemi mukayeseli olarak sorduğunuzda, parlamenter sistemi tercih edenlerin oranı hala başkanlık diyenlerden daha fazla… Ancak başkanlık sistemi kendi başına ele alındığında, karşı olanların sayısında azalma, kararsız olanlarda ise artış var. *** The Black Sea Trust for Regional Cooperation adlı kuruluşun 1 Şubat 2016 tarihinde gerçekleştirdiği ‘Türkiye’de kutuplaşmanın boyutları araştırması’ bu konuda veriler sunuyor. Buna göre başkanlık için tam destek yüzde 17, biraz destek 18. ‘Pek desteklemem’ diyenlerin oranı yüzde 13, ‘hiç desteklemem’ diyenler de yüzde 32. Toplumun yüzde 20’si ise bu konuda fikir beyan etmemiş. Her şeyden önce ‘hiç desteklemem’ ile ‘tam destek’ arasındaki neredeyse iki misli oran AKP için uyarıcı olmalı. Başkanlık sistemini içeren bir anayasa referandumunda varılabilecek en yüksek oyun yüzde 65 civarında olduğunu hatırlattığı için. Toplamda destekleyenler ile karşı çıkanlar arasındaki 35’e 45 dağılım da avantajlı bir noktadan başlanmadığını ve ‘milletin’ heyecanla başkanlık sistemini beklemekte olmadığını söylüyor. Ancak fikir beyan etmeyen yüzde 20’lik bölüm geçmişteki bazı saha çalışmalarına oranla daha yüksek. Belki de iki seçim arasındaki kaotik ortam güçlü yürütme ihtiyacını ortaya çıkardı ve bu da başkanlık sisteminin daha gerçekçi olabileceği hakkında bir eğilim üretti.