Her gün yeni bir soruşturma ve tutuklama dalgası ile karşılaşan toplumun süregelen davalara ilgisi haliyle azalıyor. Davalar ucuca ekleniyor ve anlamayı bir yana bırakın, takip edilmeyi bile zorlaştıran, ancak unutarak başa çıkılan bir heyula oluşturuyor. ‘FETÖ ile mücadele’ kapsamındaki adli süreçlerin diğerlerinden daha önemli hale gelmesi ile birlikte, daha öncekiler sanki çoktan tozlu raflara yerleşmiş dosyalara dönüşebiliyor. *** İşte o dosyalardan biri bu ayın başında garip bir sonuç ve o sonucun nasıl bir garabeti ima ettiğini ortaya koyan bir sessizlikle karşılandı. 22 Temmuz 2015’de Ceylanpınar’da iki polisin gece evlerine girilerek infaz edilmesi davasında, iki buçuk yıllık tutukluluğun ardından tüm sanıklar beraat ettiler. Bu cinayetler önemliydi, çünkü PKK’nın olağan yöntemlerini çağrıştırmasa da, örgütün askeri kanadı HPG tarafından üstlenildi ve akabinde çatışmasızlık süreci geri dönüşü olmayan şekilde sona erdi. Gerçi sonrasında PKK Yürütme Komitesi üyesi Karayılan ve Eş Başkan Bayık ‘biz yapmadık’ açıklaması yaptılar ama etkisi olmadı. Böylece çatışmasızlık sürecinin sembolik bitiş anını temsil eden cinayet dosyası sessizce kapatılmış oldu… Anlaşılan şu an için istenen de bu. Çünkü medyanın genelinde olay kısa haberle geçiştirildi ve merak konusu yapılmadı. Neyse ki Cumhuriyet’te Ayşe Yıldırım, Serbestiyet’te Alper Görmüş gibi mesleğini icra eden birkaç gazeteci hâlâ var… Görmüş’ün derlediği bilgiler ışığında olayı hatırlayalım… “Cinayetten bir gün sonra polis, GBT faaliyeti sırasında durdurduğu bir aracı ve içindeki dört genci (dayılarının taziyesinden döndüklerini söyleyen iki kişi ve onların iki arkadaşı), aracın üzerinde haciz göründüğü gerekçesiyle karakola götürür.