Siyasi partilerin kendilerini ‘kurucu’ konumunda bulmaları genellikle kendi iradeleriyle olmaz. Her iktidar kendisine böyle bir rol atfetmekten hoşlanabilir. Ama belirleyici olan hemen her zaman söz konusu ülkenin geldiği tarihsel ve sosyolojik kırılma noktasıdır. Böyle anlarda genellikle tek bir idrak tüm toplumu kuşatır ve kabaca bakıldığında söz konusu idrak tek bir şey söyler: Geriye dönüş olmayabilir… Bu durum iki eksenli bir çatışma ortamı üretir. Bir yanda eskiye bağlı kalmak isteyenlerle eskiden kurtulmak isteyenler arasında, diğer yanda da yeninin nasıl kurulacağı konusunda farklı hedef ve hayaller besleyenler arasında. Çoğu zaman bu iki çatışma iç içe geçebilir. Örneğin yeninin kendi istedikleri gibi kurulamayacağı fikrine yanaştıkları oranda, eskiden kurtulmak isteyenlerin bir bölümü de beklenmedik biçimde eskiden yana tavır alabilirler.