İlk ne zaman niyet ettim hatırlamıyorum ama zihnimin üniversite yaşlarımda berraklaştığını biliyorum.
Zamanla vicdan sızısı gibi, hasreti de büyüdü içimde.
Hele son yıllarda, resmen özlüyordum henüz tanımadığım bir çocuğu.
Baktım evim kalbim hayatım onsuz bomboş... Hayatımdaki yokluğunu, bir yerlerdeki varlığına delil saydım. Sonunda o kadar çok istedim ki gerçek oldu!
Meleğim, iki buçuk yaşına erişmiş olarak geldi geçen hafta.
Şu an yatağında mışıl mışıl uyuyor. Gidip gidip bakıyorum, sırtı terlemiş mi, rahatı yerinde mi diye.
Açık söyleyeyim, onu seyretmeyi bırakıp yazının başına dönmek kolay değil benim için.
Allah’a nasıl şükredeceğimi de bilemez oldum. Bu kadar kıymetli, hakikatli bir emanetle buluşturdu beni.
***
Mevzuu nedir anlatmayı &