Diyelim ki bir felaket yaşanmış. Evde bir darlık, bir sıkıntılı hal yahut cenaze var. Ve o olağanüstü zamanda eve girip çıkanlar, ziyarete gelip gidenler var.
Ama fark ediyorsunuz ki bunların bir kısmı gitmiyor.
Bilakis eve yerleşiyorlar, sayıları giderek artıyor. Evde, odalarda, eşyalarda hak iddia ediyor, evin düzenini zorla ele geçiriyorlar.
Size hakaret, çoluğunuza çocuğunuza eziyet ediyor, ceza veriyor, sürgün ediyor, hapsediyor, katlediyor…
Kimse de çıkıp “hop orada ne oluyor” demiyor. Hatta hırsızı arkalayanlar, kollayanlar, sırt sıvazlayanlar.
Derdinizi anlatacağınız, hakkınızı arayabileceğiniz bütün kapılar da birer ikişer işlevsizleşince varlığınız çığlığınızdan ibaret hale geliyor.