Kutlamalar ve anmalar geride kaldığına göre sanırım artık “15 Temmuz gazeteciliği”ni konuşabiliriz. 15 Temmuz 2016’dan bu yana yapılan gazeteciliği iki başlık altında incelemek mümkün. Birincisi, 15 Temmuz darbe girişimine ilişkin gazetecilik. İkincisi, 15 Temmuz darbe girişiminin gazeteciliğe etkileri.
Devleti yönetenlerin tatmin edici açıklamalar yapmadığı bir ortamda darbe girişiminin aydınlatılmasında en önemli görev medyaya düşüyordu. Fakat siyasi iktidara yakın gazete ve gazeteciler, o güne ilişkin soruların üzerine gitmedi. Sadece bağımsız medya kuruluşlarından az sayıda gazeteci, darbe girişiminin üzerindeki giz perdesini kaldırmaya çalışıyor. Bu sınırlı çaba, o güne ilişkin bilgi kırıntılarını ve açıklamalardaki çelişkileri gözler önüne seriyor.
Darbe girişimiyle ilgili iddianameler ve mahkemelerdeki ifadeler de darbenin ardındaki ilişki ağı hakkında ipuçları veriyor. Sedat Ergin’in Hürriyet’te yaptığı gibi, iddianameler ve mahkemelerde olup bitenlerin dikkatli bir gazetecilik süzgecinden geçirilip analize dönüştürülmesi büyük önem taşıyor.
Yine de bir yılı aşkın bir süre geçmesine rağmen darbe girişimiyle ilgili birçok sorunun yanıtı hâlâ verilemedi. Medya görevini hakkıyla yerine getiremedi.
Gelelim 15 Temmuz darbe girişiminin gazeteciliğe etkilerine. Medya ortamındaki mevcut sorunların 15 Temmuz 2016 sonrasında arttığını söyleyebiliriz. Özgürlük ve demokrasi sorunu çok daha yoğunlaştı. Hiçbir gerekçe gösterilmeden kararnamelerle alternatif ve bağımsız kimi medya kuruluşlarının kapısına kilit vuruldu. Emniyet ve adliye binaları gazetecilerin günlük uğrak noktaları haline geldi.
Gözaltına alınan ya da tutuklanan gazetecilerin çetelesini tutmak, meslek örgütlerinin en önemli uğraşı alanı oldu. Çağdaş Gazeteciler Derneği Ankara Şubesi’nin hazırladığı ve 15 Temmuz 2016-15 Temmuz 2017 tarihlerini kapsayan “Medya raporu”ndaki sayısal veriler şöyle: