En başta ifade etmek isteriz ki, yine ‘yapılan bir iş’e itiraz edeceğiz. Çünkü bir işin ucunda ‘israf’ var ise, ona itiraz edilir, etmeliyiz ve ediyoruz.
Önce, kanaatimize göre içinde israf olan ‘iş’le ilgili habere bakalım: “Osmanlı döneminin en önemli mimarî yapılarından birisi olan ve Mimar Sinan’ın ‘Ustalık Eserim’ dediği ve UNESCO Dünya Kültür Mirası Listesi’nde bulunması dolayısıyla her yıl yüzbinlerce turistin akınına uğrayan caminin dış aydınlatması için valilik çalışma başlattı. 1 milyon 534 bin TL’ye mal olacak çalışmada 2 bin 656 adet armatür kullanılacak. 29 Ekim 2015 tarihinde tamamlanması hedeflenen çalışma sonucunda Selimiye Camii komşu ülke Bulgaristan ve Yunanistan’dan da görülebilecek. Yetersiz aydınlatma nedeniyle geceleri uzak mesafeden görülemeyen cami yeni aydınlatmayla birlikte 100 kilometreden fark edilebilecek.” (Zaman, 22 Temmuz 2015)
Elbette haberin ayrıntıları da var, ama aktarmaya gerek var mı? Mimar Sinan’ın ‘ustalık eserim’ dediği, Edirne’deki Selimiye Camii’ne elbette her türlü ihtimam gösterilmeli, ama bunun yolu sadece ışıklandırma için 1 milyon 534 bin TL ayırmak mıdır? Bir buçuk milyon (eski para ile bir buçuk trilyon) ne demektir? Bu para ile neler yapılır? Hem bu para, caminin ayakta kalması ve tamiri için gerekli olsa mesele değil, daha fazla harcansın. Ama sadece gösteriş ve “100 km öteden, Yunanistan ve Bulgaristan’dan görünsün” diye böyle bir iş, böyle bir yatırım, böyle bir israf yapılabilir mi?
Kimse kusura bakmasın, ama bu haberi okuduğumda sevinmedim, sevinemedim. Arzu ederdim ki, başkasına itiraz sırası gelmeden yapılmak istenen bu işe Diyanet İşleri Başkanlığı itiraz etsin! “Vay, cami için yapılan ışıklandırmaya, yatırıma, ‘iş’e nasıl itiraz edersin?” diyenler olabilir.