KAYSERİ...
Evin bahçesinde tahta bir sandalye...
İki kişi koluna girmiş...
Boynu hafif bükük. Gözleri yere bakıyor...
Bir baba toprağa bakıyor...
Anne yok...
Baba bize öyle bir bakıyor ki...
O bakışlar fotoğraftan çıkıp kalbime saplanıyor.
İnsan gidip oğluna sarılmaya utanıyor...
Şehit babası...
Osmaniye...
Evin bahçesi ana-baba günü. Herkes bir şeyler söylüyor...
Dualar...
O ortada oturuyor.
Yanında bir asker. Elini tutmuş.
Ne söylese boş...
Çünkü duymuyor...
Başı öne eğilmiş, toprağa bakıyor.
Ve o babanın bakışları üzerime kurşun gibi yağıyor.
Oğullarımızı koklayarak uyuyoruz... Ellerimizle besliyoruz...
Süt oluyoruz. Su oluyoruz.
Öperek, koklayarak büyütüyoruz...
Sonra böyle oturup kalıyoruz...