BOMBACI kızın babası diyor ki:
“Üç yıldır kızımdan haber alamıyordum.”
Sonraki haber:
“Bombacı kız S.’nin cenazesi ortada kaldı. Kimsesizler
mezarlığına...”
Çünkü babası “Cenazesini kabul etmiyorum” dedi.
Bu haberi okurken tüylerim diken diken oldu.
Eylül geldi gözümün önüne.
Canım kızım! 3 gün haber alamazsam ne yapardım acaba?
Kâbuslarla uyanırdım...
Bırakın üç yılı.
İnsan kızından 3 gün, 3 hafta haber alamazsa ne yapar?
Çılgına dönmez mi? Hayatı kararmaz mı?
İşi gücü bırakır yollara düşmez mi?
Deli olur...
Hangimiz olmayız ki... Durup durup yeniden soruyorum:
“Yahu arkadaş, bir baba üç yıldır kızından haber almazsa ne
yapar?”
Aklına bin türlü kötülük gelir. Çılgına döner... Divane olur. Kapı
kapı dolaşır. Sorar soruşturur.
Arkadaşları kimdi? Nereye gider, kimle oturup kalkardı?
Hayır... Hayır... Hayır...
Önce sen bulacaksın arkadaş.