YER: Çankaya Köşkü.
Askeri Şûra üyeleri uzun bir devlet masasında oturmuş.
Büyük bir sessizlik var. Konuşmuyorlar.
Devlet ciddiyeti. Hareket bile etmiyorlar.
Haber kameraları çekim yapıyor.
Doğal olarak sessizlik. Mimikler bile kısıtlı.
Tek hareket: Başbakan, önündeki dosyayı yan tarafa koyuyor.
Evet...
Bu tür toplantılarda basın ‘görüntü alır’ ve sonra kapılar
kapanır.
İşte o görüntünün sessiz filmini izledim birkaç kez.
Konuşmuyorlar ama... Acaba gözler ne diyor?
Başbakan’ın yüz ifadesi net.
Darbe gecesinin ilk anında, hiç çekinmeden televizyona bağlanıp,
aslan gibi...
“Ölümüne buradayız. Bu darbeci eşkıyalara bu memleketi bırakmayız”
demiş.
O kararlılık yüzünde bir özgüven olarak duruyor.
Komutanlara baktım.
Kamera birkaç kez yakın çekim yapmış. Genelkurmay Başkanı... Kara,
Hava, Deniz komutanları... Tek tek yakın plan çekmiş.
Kamera her yaklaştığında yüzlerine baktım... Gözlerine...
Bakışları yok gibiydi.
Neler anlatıyordu neler?
O sessiz filmin içinde ne çok ses vardı...
Vicdanlar...