Yarın 2017’de ekonomimizin ne kadar büyüdüğünü öğreneceğiz. Büyümenin oldukça yüksek olacağına dair hiç kimsenin şüphesi yok. Herhangi bir yılın ya da birkaç yılın büyüme oranını bazı politikalarla yükseltmek mümkün. Önemli olan şu: Büyüme oranını yükseltmek için uygulanacak politikaların olumsuz yan etkilere (yüksek dış borç ihtiyacı, yüksek enflasyon, artan riskler ve kaynak bulma yarışı sonucu yükselen faizler gibi) yol açmaması ve dolayısıyla sürdürülemez olmaması.
Bu çerçevede, iki farklı büyüme oranı kavramı olduğuna dikkat etmek gerekiyor. İlki, herhangi bir yıldaki büyüme oranı. İkincisi, sürdürülebilir büyüme oranı. Sürdürülebilir büyüme oranına iktisatçılar ‘potansiyel büyüme’ oranı diyorlar. Açık ki önemli olan potansiyel büyüme oranı ve o potansiyelin yüksek olması. Şöyle düşünün: 2017’nin yüksek büyüme oranına benzer bir büyüme oranını uzun yıllar sürdürebiliyorsak, zaten gelişmiş ülkelerin kişi başına gelir düzeylerine yaklaşıyoruz demektir.
Büyüme kuramı çerçevesinde geliştirilen modeller, ülkeler arasındaki kişi başına gelir farklılıklarını teknoloji ve işgücünün eğitim (beceri) düzeylerindeki, sermaye stokundaki ve tasarruf oranlarındaki farklılıklarla açıklıyorlar. Ama bu yeterli değil; daha derine inmek gerekiyor. Şu sorular hala yanıt bekliyor: Neden Çin eğitim düzeyinde, kullandığı teknolojide ve sermaye stokunda atılımlar yaptı da, Nijerya yapamadı? Neden Türkiye, İrlanda ya da Güney Kore gibi sermaye stokunu artıramadı, teknolojisini yenileyemedi, iş yapma biçimlerini değiştiremedi, tasarruf oranını artıramadı, eğitimini yaygınlaştırıp kalitesini yükseltemedi? Bir miktar yaptı da neden onlar kadar yapamadı?
Daron Acemoğlu ‘Modern Ekonomik Büyüme’ adlı kitabında bu tip sorulara doyurucu yanıt verebilmenin yolunun kurumsal yapıdaki farklılıkları incelemekle mümkün olacağını belirtiyor. Kurumsal yapı denilince hukuk sisteminden, politik sisteme kadar geniş bir yelpaze kastediliyor. Şüphesiz kurumsal yapıdaki farklılıkların önemini vurgulayan çalışmalar sadece bu çalışma ile sınırlı değil. Özellikle Douglass C. North’un çalışmaları önemli. North iktisadi kalkınmada kurumların oynadığı rol üzerine yaptığı araştırmalarla 1993 yılında Nobel ekonomi ödülü kazandı.
Hangi kurumlar? Daha hızlı ve sürdürülebilir bir şekilde büyümek
için ne tür kurumlar oluşturmak gerekiyor? Bu oluşum çok hızlı mı
olmalı? Açık ki bu sorular önemli sorular. Dani Rodrik ‘Tek
Ekonomi, Çok Reçete: Küreselleşme, Kurumlar ve Ekonomik Büyüme’
adlı kitabında bu sorulara yanıt veriyor. Gruplara ayırmış
kurumları. İlk grupta ‘mülkiyet hakları’ var. Ülkelerin istikrarlı
bir şekilde büyüyebilmeleri için hem yasal çerçeve olarak, hem de
uygulamada mülkiyet haklarını en üst düzeyde gözetiyor olmaları
gerektiğinin altını çiziyor. Nedeni açık: Çabanızın karşılığını
almalısınız. Çabanız sonucunda elde ettiğiniz getiriler üzerinde
söz hakkınız yoksa onları kontrol edemiyorsanız, neden sermaye
biriktiresiniz, yenilik yapasınız?
İkinci grupta ‘düzenleyici kurumlar’ var. Mesela rekabete aykırı
davranışları engelleyecek kurumlar oluşturmak gerekiyor. Ya da son
küresel krizde gördüğümüz gibi finansal sektörün ileride herkesin
başına bela olacak şekilde sorumsuzca risk almasını engelleyen bir
kurumsal çerçeveye ihtiyaç var. Üçüncü grupta ‘makroekonomik
istikrara ilişkin kurumlar’ geliyor. Para politikasını yürütmekle
sorumlu olan merkez bankalarının yapısı nasıl olacak, nasıl
çalışacaklar? Maliye politikası nasıl bir yapıda yürütülecek?
‘Sosyal güvenlik kurumları’ dördüncü grubu oluşturuyor. Piyasa ekonomisi geliştikçe geleneksel yapı değişiyor; aile içi dayanışma artık yeterli olmuyor. İşsizlik ve yoksulluktan doğan riskleri azaltıcı mekanizmalar tasarlamak gerekiyor. Mesela ne tür transfer politikaları izlenecek? Beşinci grupta ‘çatışma yöntemi kurumları’ var: Hukukun egemenliği, yargının en üst kalitede olması, temsile dayalı siyasi kurumlar, bağımsız sendikalar, serbest seçimler, azınlık haklarını koruyucu kurumlar.