Avrupa'nın birçok ülkesinde Noel’de, şükran gününde, paskalyada ve millî günlerde gazeteler çıkmıyor.
Adamların kutsala saygısı var.
Biz ise ne bayram dinliyoruz ne seyran....
Her Ramazan ve Kurban Bayramı geldiğinde Dinç Bilgin'i hatırlarım.
Eskiden bayramlarda, gazeteciler bir araya gelir bir bayram gazetesi çıkarırdı.
Sabah'ın o dönemki patronu Bilgin, bu geleneği bozdu.
Kutsala saygısı olmayan adam, on yıl önce medyadan elini eteğini çekti.
En son elinizdeki gazeteye "Molotofçu tiplerle gazete çıkarmaya kalktım" itirafında bulunmuştu.
Şimdi ortalıkta yok.
Pekiyi...
Eskiden olduğu gibi gazeteciler bir araya gelse ve yine bayram gazetesi çıkarsa...
Aslında görünürde hiç de zor değil. Gazetelerin çoğu aynı çizgide.
Fakat bu atmosferde imkânsız...
Basının görevi
İstanbul'un seçkin semtlerinden birinde oturan bir dostum aradı.
Çirkin yayın organının adını zikredip "Üstat, X gazetesinde tanıdığın var mı?" diye sordu.
"Hayırdır?" dedim. Anlatmaya başladı: "Komşu apartmanın müteahhidi, bizim evin önüne kanalizasyon kuyusu açtı. Biriken pisliği ilkel yöntemlerle çekip taşıyor. Bodrum katını pislik bastı. Belediye, sular idaresi ilgilenmiyor. Adama zamanında 'olur' vermişler. Çaresiz kaldık. Bu rezaleti kime anlatayım?"
İşin ucu AK Partili belediyeye dokunduğu için bizim yazamayacağımızı düşünmüş.
Oysa okur temsilcimiz Feridun Ağabey, köşesinde vatandaştan gelenleri noktasına dokunmadan yayınlıyor.
Dostumun haber için başka bir adres araması, ister istemez zoruma gitti.
Oturdum sıkıntıyı haber yaptım. Ertesi gün yetkililer arayıp meseleyi çözeceklerini söylemiş.
Okurların kafasında böyle bir intiba uyanması, üzerinde düşünülmesi gereken durum.
Üstelik bu, sağından soluna bütün gazetelerin problemi. Mesela özgürlükçü geçinen Cumhuriyet, müftülerin nikâh kıymasına destek veren yazarını kovdu.
Türkiye'de her eleştiri, karşıtlık olarak algılanıyor. Oysa basın görevini yapmazsa, yöneticiler rehavete sürüklenir, yanlışını göremez...