Hatıraların kimyası beni daima ilgilendirmiştir. Ne neyi hatırlatır? Ya da ne neyi unutturur? Hafızanın mahzenlerinden çıkıp gelen “bu an” hangi ip hangi kova ile gelmiştir?
Böyle bir tecrübeyi 23 Haziran günü yaşadım. Oy pusulamı alırken görevli “Telefonunuz varsa bırakın lütfen” dedi. Telefonu olmayan kaç kişi kaldı?
Gücüm yettiğince insanların hüsnü zan beslemesi için çaba harcarım. Başkasının sui zan sahibi olmasından kendimi suçlu hissettiğim durumlar çoktur. Derhal çantamı kızıma verdim. Bir defa daha fark ettim ki görevliler kurallara uymaya gönüllü birini bulunca ne kadar muktedir olduklarını test etme imkanına kavuştuklarını düşünüyor. Bana cep telefonunuz varsa diyen görevlinin yanındaki mesai arkadaşı, çantamı kızıma verdiğimi görünce beni tepeden tırnağa süzüp radar gözlerle kıyafetimde cep aradı. Sonra bakışımız karşılaştı. Kıyafetimde tek bir cep yoktu. Tebessüm ettim.
İşte tam o an “gizli oy açık tasnif” ilkesinin demokrasi için ne kadar gerekli olduğunu ama bunun sosyal medya ve akıllı cep telefonları ile imha olduğunu yeniden düşünmeye başladım.
Kabine girdiğimde bireyin seçim hakkını, attığı oyu denetlemeye kalkanların her zaman kendileri için bir yol bulduğu geldi aklıma. Yıllar önce bunun hikayesini yazmıştım.
Eve geldim. Hikayeyi buldum. Ne zaman yazmıştım? Hikayenin içindeki Kınalı Kar dizisini görünce internete girip baktım. Kınalı Kar dizisi 2002-2005 tarihleri arasında yayınlanmış. Bu hikayeyi niye yayınlatamamıştım acaba? Hatırlayamadım. Belki de hatırlamak için başka bir “an”ın mihmandarlığına muhtacım.