Yakıcı güneşin ön camlardan, rüzgârın kamçı gibi şaklayan sesinin yan camlardan içeri dolduğu, Aralık ayını Ekim gibi idrak eden bir gün... Şehirden ilçeye doğru yol alan minibüsün içinde herkes nefesini tutmuş iki adamın konuşmasını dinliyor. İki adamın konuşmasına ara sıra bir kadın sesi karışıyor. Öfke ile itiraz eden bir kadın sesi. Şu muhabbeti bir sonlandırın demek isteyen sitemkâr bir kadın sesi.
Soruları soranın gür bir sesi var, cevaplayan içine içine konuşuyor. Soruları soranın kimliği şoföre hitaben “Al şurdan iki Sinan Paşa enişte!” demesiyle aşikâr oluyor. 65-70 yaşlarında iri yarı bir adam. Cevap veren şimdilik karanlıkta. Onu sadece ses olarak duyuyoruz.
-Senin oğlanın karısı Covitten ölmüş diye duyduydum...
-Öldü.
-Evlendi mi? Evlencek mi?
-Bulduk birini bakam. Evlencek. Köye gelcek gari. Vücut müsaade etmiyor, emekli olcek.
-Evi barkı var mıydı İstanbul’da?
-Va ya. Olma mı? Üç katlı evi var. (Sanki İstanbul’da her akıllı insanın evi olur, bu da soru mu şimdi dercesine cevaplıyor.)
-İstanbul gibi bir yerde! Üç katlı ev! Helal olsun...
(Bir kadın soluk ve bezgin bir ses ile itiraz ediyor: “Şimdi mi yaptıla. O vakit yaptıladı ya!”)
Soru soran sormaktan, cevap veren dilinin ucuyla cevap vermekten yorgun düşüyor, ama sorular dönüp dönüp tekrarlanıyor. Cevap veren her defasında yeni bir teferruat ekleyerek soranın hıncını, haset damarını coşturuyor.
-İstanbul gibi bir yerde üç katlı ev. Vay be! İyi kazanıyormuş senin oğlan. Ne işi yapıyodu...
-Servis. Okullara, bankalara.
-Kendinin mi araba!?
-He kendinin. Üçü de kendi arabaları ile...
-Oğulları da mı? Onların da mı kendi arabası?
-He onların da kendi arabası. (Adam içine içine, ama muhatabını deli edecek bir umursamazlık ile anlatıyor. Aklı olan herkesin olur malı mülkü dercesine.)
Soran, sordukça delleniyor. Her sorusundan, sorusuna aldığı her cevaptan sonra iç alemi iyice karışıyor sanki: “El alemin oğlu bu kadar mal mülk ediniyor da benim sıpalar neden bir kesere sap olamadı” diye içinden isyan ettiğini neredeyse bütün yolcular hissediyor...
Araya giren kadın sesinin, başkasının oğlunun başarısını kıskanan adamın karısının sesi olduğunu anlaşılıyor nihayet. Kocasının sordukça dellenen, kabaran yüreğinden, belki de yükselen tansiyonundan (hastane durağından bindiklerine ve adam bu kadar iri yarı, kilolu olduğuna göre muhakkak kronik rahatsızlıkları olmalı) endişeli, sorularına bir son vermesi gerektiğini ima ediyor her vesile ile: “Ayağını içeri al, bak insanlar geçemiyo. Bi sus bak herkes sizi dinliyo.”
Kabaran yüreğini, şişen haset damarını indirecek bir teselli cümlesi arayışını bırakmıyor, kendi sorduğu soruları başına, yüreğine, vücuduna dert etmiş olan.