I-
İnsan insana söz ile yakın. İnsan insana göz ile yakın.
Göz göze değmez olduğunda söz de söze değmez oluyor.
Ekrandan düşen ateş hiçbirimizi yakmıyor.
Oysa ülkemizdeki yangın gerçek. En katı, en kötü hali ile gerçek.
Saz çalan ağustos böceklerinin idrak edemeyeceği kadar gerçek...
II-
Neden bazıları her daim görülür ağırlanır da bazıları görmezden gelinir?
Kim kimi görmezden gelir?
Muhatap ile başa çıkılamayacağını anlayanın mı hanesinde kayıtlıdır görmezden gelmek?
Olduğu yeri terk edip, olamayacağı yerde tutunmaya çalışanın mı maskesidir görmezden gelmek?
Dünyada kendinden başka değerli tek bir canlı olmadığına inanıp kibrinin hacminden coğrafyalar inşa edenlerin mi sığınağıdır, gözü gözden sakınmak...
Satırlar uzar gider...
Hasılı kelam herkesin kendine göre bir görmesi olduğu gibi bir de kendine göre görmezden gelmesi vardır.
Ama hiçbir çağ yanıbaşındakinin gözyaşını görmezden gelme konusunda çağımızla yarışamaz.
Çünkü atalarımızın görmezden gelmelerini sağlayacak teçhizatı yoktu.
Oysa biz, onlarca kişinin olduğu mekana selamsız girebilir, onlarca kişinin olduğu mekanda telefonun ucundakiyle bağıra bağıra konuşmaya devam edebilir, ülkenin bir tarafı yakıp yıkılırken tatillerden tatil beğenebilir; sanki bütün sorun Moskova'da tatil yapamamakmış da neyse ki son anda Zagreb tatiliyle kendimize gelmişiz gibi, sevinebiliriz.