Geçen hafta Cuma selası verilirken Ayşe Özel'in yoğun bakımda
olduğu haberini aldım.
O an dünyanın bütün renkleri soldu, sesleri kesildi, hayat durdu
benim için.
Yerini yurdunu kaybetmek nedir bilir misiniz?
Ayşe Özel'in kalbi benim yurdumdu.
Topu topu kaç kere aynı mekanda bulunmuşuzdur ki.
Ama hep aynı zamanda idik.
O benim ilk okuyucum, ilk sırdaşım, gönlümü gönlüne emanet ettiğim,
telefon tellerinde uzun uzun ağladığım tek dostumdu.
Nerede nasıl tanıştık hatırlamıyorum. Ama bir kere tanıştıktan
sonra bir daha beni hiç bırakmadı. Oysa ben dosttan yana pek
nasipli değilimdir. İlk unutulan, ilk terkedilen, ilk gözden
çıkarılanımdır.
Her yere beni yanında götürürdü. Yanında dediğim zihninde. Zihnimde
dediğim duasında. Bir yere gidip gelince döndüğünde şurada sizi
hatırladım derdi, şurada size dua ettim.
Bu dünyada Ayşe Özel'in artık olmadığını bilmek ne kadar ağır,
dostları bilir.