Küçük kız feryat figan ağlıyor.
Ev ahalisinden birisi küçük çocuğun gözyaşlarının kaydını tutuyor.
Küçük kız Bu kitabı bana devlet verdi ben onu nasıl yırtarım derken adeta kendinden geçiyor.
Bu kitabı devlet verdi. Cümle öğretmenin cümlesi. Belli ki küçük kızın öğretmeni kitaplarınız size emanettir yırtmayacaksınız, tertemiz kullanacaksınız demiş. Dememiş adeta öğrencileri bu sorumluluğun alınmadığı durumlar için acıdan kahrolma potansiyeli üzerinden şartlamış.
Küçük kız, öğretmeninin korku burcunda verdiği “sorumluluk” ateşinde takılı kalmış, gözyaşını birbirine ekliyor.
Küçük kızın vidyo kaydı alınırken, ona eşlik eden yetişkin bir kadın var. Belki annesi. Belki yakını. O kitap sana emanet değil o kitap senin diyor. Küçük kız hayır o kitap bana emanetti diyerek içini çeke çeke ağlamaya devam ediyor.
Küçük kızın gözyaşlarının kaydını tutan vidyo geçen hafta “paylaşım rekoru” kırdı.
Herkes paylaşımını kendi dağarcığındaki kelimelerle ve ses getireceğini düşündüğü etiketler/kalıplar üzerinden yaptı. Kimisi vatan hainlerine gelsin dedi, kimisi böyle küçük kızlar oldukça bu memleketin sırtı yere gelmez diyerek zafer narası attı.
Velhasıl küçük kız bir kahraman olarak selamlanıp, kahramanın şahsında yarına dair umut mayası atıldı.
Oysa umudun mayası, üç lise öğrencisinin topladıkları parçalarla otomobil yapmasındaydı. İki haber aynı anda medyaya düştüğü halde kamuoyu gerçek başarı ve gayreti değil vidyo üzerinden “ispat edilmiş üzüntü”nün peşinden gitti.