Yer Maltepe Park. Yerlere kadar uzanan pardösüleri, bellerine kadar inen başörtüleri ile iki kadın aynı anda cep telefonları ile iki çocuğun fotoğrafını çekmeye çalışıyor.
Fotoğrafı çekilen çocuklar 9-10 yaşlarında. Onlardan bir metre uzaklıkta onların kardeşi oldukları her hallerinden belli olan 5-6 yaşlarındaki çocuklar yere çömelmiş bir şekilde ağlıyor. (Belli ki o fotoğraf karesinden dışlanmış olmak pek ağırlarına gitmiş.)
Kadınlar ağlayan çocuklarına susun bakayım, fotoğrafını çekmeye çalıştıkları “delikanlı"lara hadi gülümseyin komutu ile istedikleri pozu elde etmeye çalışıyor. Kadınlar baksana diyor, çocuklardan daha gürbüz olanı ağzı kulaklarında vermiş olduğu yapay pozu hiç bozmadan, HANGİNİZE BAKAYIM(!) diye isyan ediyor.
Yarı yıl tatili ile birlikte aileler çocukları için en gösterilebilir en anlatılabilir aktiviteleri yapmanın derdine düşmüş durumda.
İyi ebeveyn olmanın yolu öncelikle, çocuğun ile ne kadar ilgilendiğini cümle aleme göstereceğin fotoğraf ve vidyolardan geçiyor.
Eğitimli ya da eğitimsiz, fakir ya da zengin fark etmiyor, bazı anneler çocuğunun her anını kaydedip haziruna sunma performansı paydasında eşitlenip bütünleniyor.
“Çocuğumun her anını kaydederim anneleri"ne “sanal meşrep anneler" diyorum, başörtülü/başörtüsüz, dindar/seküler, çalışan/ev kadını, hiç fark etmiyor. Bu bir meşrep. Çaresizlikten edinilmiş, herkes çocuğu ile böyle ilgileniyor aman beni ilgisiz zannetmesinler korkusundan türemiş bir meşrep, yapacak daha güzel bir şeyler bulamama endişesi ile sığınılmış bir meşrep, Ama filancanın annesi diye başlayan çocuklarının denetim cümlelerinden kaçmayı sağlayan bir meşrep...