Sanal alanın/alemin hükmü arttıkça, doğal karşılaşma mekanlarına daha çok ihtiyaç duyuyoruz. Kütüphaneler, kitap fuarları, sivil toplum örgütleri doğal karşılaşma mekanı olarak çok önemli.
İstanbul Üniversitesi’nin kültürün üzerine düşen gölgesi ile Eminönü ilçesi şanına yakışır şekilde kitapçıların başkenti idi 2000’lerin başına kadar. Kitapçılarda bir taraftan kitaplara bakarken diğer taraftan en hararetli kültürel tartışmalara kulak misafiri olurdunuz. 1980’li yıllarda özellikle Beyaz Saray’daki Enderun Kitabevi’nde tanık olduğum sohbetler hoş bir hatıra olarak zihnimde kayıtlıdır. 1990’da Beyaz Saray yayıncılığı, ruhunu kaybederek Yümni İş Merkezi’ne taşındı ama, bir daha asla, tabii karşılaşma mekanı işlevini görmedi.
Beyazıt denince ille de Çınaraltı ve Sahaflar Çarşısı elbet. Rahmetli hocam Prof. Dr. Nihat Keklik, ilk dersini sahaflardan bir kitabı nasıl ucuza alabileceğimizin yöntemi üzerine verir, sonra bu yöntemi sık sık tekrarlardı. Peşinde olunan kitap göze görününce onunla hiç ilgilenilmiyormuş gibi yapılacak, bir sürü kitaba bakılıp ederi öğrenildikten sonra, onlardan biri için pazarlık edilecek sonra esas ilgi alanımıza giren kitaba şöyle bir göz ucuyla bakılıp bunun için ne istiyordunuz denecek. Bu yöntemi itina ile yapmaya çalışır ama her defasında sırımız faş olur, sahaf "Siz Nihat Hoca’nın talebesi misiniz" derdi.
1990’lı yıllarda Dergah dergisi, Dergah Yayınları, İzlenim dergisi ve İz Yayınları girdi hayatıma. Şimdi gençler “bir ev kadını olarak” kültürden nasıl kopmadığımı merakla sorduklarında pişecek ocak vardı diyorum, Dergah’ı ve İz Yayınları’nı anarak. Her ikisi de ilim ve sanattan ve dolayısıyla “hayat”tan haberdar olduğum ocaklarım idi.
Dergah Yayınları ve Ana Dağıtım Çemberlitaş’taki yerini muhafaza ettiği için çok şükür Babıali Yokuşu’nu çıkmak için halâ güzel sebeplerim var.
Lakin, Beyaz Saray kitapçılığının dağılıp yerine otelin dikilmesiyle başlayan yayınevlerini tabii atmosferinden koparma girişimi hız kesmeden devam ediyor.