Toplantı uluslararasıydı ama salon yarı yarıya boştu.
Kürsüde sayın vekil konuşuyor. Günün anlam ve önemine binaen. Biraz önce BM temsilcisi iki kadın konuştu. Biri Afrika’dan öteki Avrupa’dan.
Afrikalı kadın konuşurken pek kulaklık yoktu kulaklarda. Sanki konuşmacının vücut dilinden konuşmanın bütün teferruatlarına vakıf olacağını vehmetmişti dinleyiciler. Kadını dinlemekten ziyade kendi aralarında konuşmayı tercih ettiler. Allah’ın garibanları temalı ayrımcı bir duruş ile kendi aralarında lafı lafa eklediler. Hafiften bir uğultu yükseldi salonda. Kadın kalkınması, Kuzey ülkelerindeki kadın haklarının gelişme seviyesi, pür dikkat, kabına sığmayan bir heyecan. İslam ülkeleri, Afrika ülkeleri olunca canım ne dinleyip ne öğreneceğiz onlardan. Onlar öğrensinler bizden bir şeyler... Bizim cennet vatanımız.
Avrupalı temsilci konuşmaya başlayınca bir kısmı kulaklıkları taktı bir kısmı benim İngilizcem bu konuşmayı takip etmeye yeterli edasında put gibi oturmaya başladı. Avrupalı Avrupalı olduğunu gösterdi; konuşmasını taşırmadan, pişirmeden, kokmadan bulaşmadan, yüzünde parçalanmaz bir medeniyet maskesi olduğu halde nihayetlendirdi.
Sıra geldi Türkiye’yi temsil eden bayan vekile.
Bayan vekil hazirunu selamladıktan sonra orta kapıdan iki kadın girdi. Pembe ve eflatun. Bileşik kaplar misali. Birisi eflatun baskınlığını pembe ile öteki pembe baskınlığını eflatun ile kombinlemiş.