Türkiye burası, eli kalem tutan, görüşü olan ve onu paylaşmaktan geri durmayan herkesin bir biçimde yolunun yargıyla buluşması doğal sayılan bir ülke.
Elimde 50 yılı aşkın süredir kalem var ve bunun son 40 yılında neredeyse her gün görüşlerimi ilgi duyan herkesle paylaşıyorum.
Benim de yolumun yargıya düşmüşlüğü var.
Çok değil, bir elin parmakları kadar; olsun, yine de 40 yıl içerisinde hakkımda suç duyurusunda bulunuldu, birkaç kez de mahkemeye çıkarıldım.
Birinde, 28 Şubat’ın soğuk mu soğuk günlerinde, karar duruşmasından hemen önce, yargılandığım Türk Ceza Kanunu’nun (TCK) 312. maddesinin değiştirilmesi gündeme gelmese ve o duruşmaya kadar ceza vermeye hazır görünen Ağır Ceza Mahkemesi heyeti insafa gelip kararı bir sonraki duruşmaya bırakmasa cezaevine de girebilirdim.
TBMM o arada TCK 312’yi yeniden düzenledi, hakkımda 12 yıla kadar hapis cezası talep eden savcı son duruşma öncesinde değişti, yeni savcı beraatimi talep etti ve ben öylece hapisten kurtuldum.
Suçum, birilerinin ifade özgürlüğünü savunmaktı.
Ucuz kurtulduğumu bugün bile düşünürüm.
Adliyelerde görevi basında çıkan haber ve yazıları okuyup suç unsuru buldukları hakkında dava açmakla görevli savcılar vardır. Basın savcıları. Ayrıca birilerinin ‘suç duyurusu’yaptıkları yayınlar hakkında dava açma veya kovuşturmaya yer olmadığına dair karar verme de yine aynı savcıların görev alanına girer.
Gider ifade verirsin, karar arkadan gelir.
Karanlık süreçte bile suç duyurusuna muhatap edildiğim birkaç konuda hep anlayışlı savcılarla karşılaştım. İfade vermeye gittiğimde sohbet ettik, ifadem kayda geçirildi, o kadar…
Türk adaletine güvenmemem için hiçbir sebep yok.