Londra’ya ilk kez, Avrupa’da ’otostop’ turu yaparken, 20 yaşımda gittim. O seferden aklımda kalan fazla bir iz yok. Daha sonra bir yılı aşan bir süre orada yaşadığımda en çok dikkatimi çeken İngilizlerin hemen her vesileyle kuyruğa girme alışkanlıkları olmuştur.
İngilizler otobüs beklerken, sinemaya bilet alır veya seansın gelmesi için vakit doldururken derhal kuyruk oluştururlar.
Hiç gereği yokken bile.
Milli spor gibi bir şeydir İngilizler için kuyruğa girmek…
Müzeler önünde her zaman kuyruklar olur.
Lokantalarda bile.
Orada yaşarken oturduğum ev Arsenal futbol takımının o zamanki sahasına çok yakındı; maç cemaati bile düzenli kuyruklar oluşturarak stadyuma girer, çıkışta da disiplini elden bırakmazdı.
Kuyruğa girme takıntısı olan bir millettir İngilizler. ‘Kaynak yapmak’ iyi gözle bakılan bir eylem asla değildir. Ben de, bir iki tersi denemeden sonra, onların alışkanlığını benimsemek zorunda kalmıştım.
Yabancı dille uğraşırken, Macaristan’da doğmuş ve sonradan İngiltere’de yaşamaya başlamış George Mikes adlı yazarın (1912-1982) esprili kitaplarını keşfetmiştim. Aslında İngiliz tipinin özelliklerini dalgacı bir üslupla anlattığı ‘Nasıl Yabancı Olunur?’ (How to be An Alien) kitabında, Mikes, “Bir İngiliz yanında kimse bulunmadığında da hemen tek kişilik bir kuyruk oluşturur” der ki, yüzde yüz doğrudur.
Bu özelliklerinden haberdar olmayanlar da, on gün önce vefat eden Kraliçe 2. Elizabeth’in cenaze törenleri sırasında bu gerçeği fark etmişlerdir.
Gece yarısı cenazenin bulunduğu yere gidip önünden geçeceği ânı beklemek için çok uzun kuyruklar oluşturdu İngilizler. Kraliçe’nin elinden ödüller ve unvanlar almış bulunan futbol efsanesi David Beckham, tanınmamak için başına bir kasket geçirerek girdiği kuyrukta, tam 13 saat, cenaze önünde bir dakikalık duruş için, sıranın kendisine gelmesini beklemiş.
Gazeteler, bazı siyasiler ile saray erkanının kendilerine verilen özel davetiyelerle sırada beklemeksizin törenlere iştirak etmelerine ateş püskürüyorlar günlerdir.