MESLEK hayatımın en şaşırtıcı seçimlerinden ikisini ABD’de yaşadım.
İlki 1980 yılındaydı. Jimmy Carter netameli bir ortamda gidilen başkanlık seçiminde (1980), artist rakibi Ronald Reagan’a karşı, Beyaz Saray’da 4 yıl daha kalma mücadelesi veriyordu.
Carter’ı rakibi Reagan değil, İran yendi. Elinde tuttuğu Amerikalı rehineleri serbest bırakmayarak...
Yıllar sonra, 1992’de, Saddam’ı işgal ettiği Kuveyt’ten çıkarmayı başarmış George Bush’un, genç rakibi Bill Clinton’a karşı seçim mücadelesinde, başarılı olacağına garanti gözüyle bakılıyordu. Baba Bush’un kazanmasını bekleyenler arasında, o gece şerefine resepsiyon planlamış TC Büyükelçiliği de vardı.
Seçimi Clinton kazandı; ekonomik endişeler “Irak kahramanı” imajını yerle bir edivermişti Bush’un...
Yerinde izlediğim bu iki Amerikan seçimi “seçmen” denilen kitlenin farklı güdülerle hareket edebildiğini bana öğretmiştir.
“Oy”un kimsenin ipoteği altında olmadığını da...
Pazar günü yapılacak seçimden önce kaleme aldığım son yazım bu. Seçime ilişkin yazılarımda, sandıktan çıkacak tabloyu etkilemeye çalışan değerlendirmeler bulamamış olabilirsiniz; ancak seçim sonrasında tartışma gündemine gireceğine inandığım başlıklara katkı sayılacak öngörülerde bulunmaya çalıştım.