Görenlerden, ya da şimdi sizlerle paylaşacağım gözlemin öznesi olanlardan karşı çıkanlar olabilir, ama ben yine de bildiğimi yazayım: Şimdiye kadar bürokraside bulunduğu konumda mutlu olan biriyle hiç karşılaşmadım.
Memur dediğin kişi hep bir yukarıyı kendisi için münasip görür ve oraya gelemeyen de mutsuz olur.
Oysa hedeflenen makamların sayıları yükseklik kazandıkça azaldığı için yukarılara doğru mutsuzluk oranı daha da fazlalaşır.
En mutsuzlar müsteşar olmayı bekleyen müsteşar yardımcıları, genel müdürlerdir…
İşin doğası böyledir.
[Dr. Laurence J. Peter ve Raymond Hull tarafından 1968’de geliştirilen bir teoriye göre de, hiyerarşik düzenlerde yer alanlar yetersizlik gösterecekleri noktaya kadar yükselir; o teoriye göre, dünyamız bu yüzden yetersizler tarafından yönetilmektedir. Buna ‘Peter Prensibi’ deniliyor. Henüz bir isim kazanmamış benim teorim ‘Peter Prensibi’ni tamamlayıcı mahiyette.]