Bir belde düşünün ki geçimini “Müslüman olmayanlar” üstüne kursun; 50 yıl önce turizmle başladığı döviz kazancını, sonrasında da emlak satışlarından elde ettiği gelirlerle sürdürsün.
Ki, dünyanın en güzel yerlerinden birisi olan o memleket parçasını yabancıya mal satma kaygısı ile taşa çevirsin, doğasını peşkeş çeksin…
O şehrin üstüne yıllar önce çöreklenmiş olan tarikat ehli, turizme belli nedenlerle uzak duruyormuş gibi yapsın ama onun kazançlarından en çok yararlanan olsun.
Şehri yönetmeye talip olanlar oy kaygısı ile, adı üstünde, kelime anlamı bir dine yorum getirmek olan tarikatçı düşünceyi baş tacı etsin; tarikatın buyrukları doğrultusunda bir yaşam biçimini şehre egemen kılsın.
Şehir bir yandan gelişen turizmle moderniteye göz kırparken, o kaskatı muhafazakar yapı tüm ritüelleri ile doğumdan ölüme kadar şehri esir alsın.
İşin daha da kötüsü, şehirdeki pastadan pay kapmaya gelenler bu muhafazakar matrisi kullanıp, kendi radikal inanışlarını da o yuva içinde rahatça yeşertme fırsatı bulsun. Şehir bu yönüyle de göç etmeyi planlayanlarca çekici bulunsun.