Otuz yıl önce bugün yerleşik muayenehaneciliğe başlamışım. Balkonunda adımın yazdığı tabelanın, otuz yıldır hala aynı yerinde durduğu mekanda.
Artık her şeyiyle sorumlu olduğum ve devlet tarafından kayıt altına alınmış bir meslek uygulama alanı kurmuşum. Korkuyla karışık bir özgürlük duygusu içinde ilk hastalarımı bekliyorum.
Geliyorlar; onları randevu defterlerine kaydetmeye başlıyorum. O defterlerin, ne zaman sonlandıracağıma dair tarih biçmediğim bir zaman aralığının canlı tanığı olacağını henüz bilmemekteyim.
Hasta kayıt sistemim müthiş: “Ter kokan Alman; kırmızı saçlı kadın” gibi detaylar kullanıyorum. Ayırıcı tıbbi tanıyı not etmek yerine, fiziksel tanıya önem veriyorum. Çünkü hastalarımı o yıllarda bile(!) unutuyorum.
Çok kısa süre içinde defterler randevu defteri olmaktan çıkıp bir günlük haline dönüşüyor. İlk hastalarımdaki beceriksizliklerimi, “Kanalda sıçtım!” gibi itiraflarla not alırken, ödeme yapmayanları da daha özel kelimelerle almanağıma işlemeye başlıyorum.
En arka sayfa ise, ikinci yıldan başlayarak Alanya'daki egzozu bozuk araçları not etmek için ayrılmış. Otuz yıldır kaydedilmeye devam eden ve bir arpa boyu bile yol alınmayan bir sorun için! Üniversite defterlerimin arka sayfasını, sevdiğim klasik müzik parçalarına ayırdığımı düşünüp, acı acı gülüyorum.
Muayenehane kuruluş ödemelerim var. Onun için midir bilmemem, hasılat; günlük, haftalık ve aylık olarak çok detaylıca deftere işleniyor. Sürekli karlılık hesabı yapmaktayım. Hastadan aldığım ücret, malzeme ve laboratuvar masrafları arasındaki ilişkiyi kurmaya çalışıyorum. Bir yıl sonra hasılat yazılımı hafifliyor. Yıllar içinde de kayboluyor...
Hangi dönemde nasıl bir ilgi alanım, uğraşım varsa deftere ona ilişkin notlar almışım. Akdeniz Kirlenmesini İzleme ve Araştırma Programı (MED-POL); Uluslararası Rotary ve daha sonra yoğunlaşarak hayatımın bir parçası olan Triatlon yazışma adresleri ön sayfaya unutmamak için yazılıyor.