Anadolu insanının Batılı yaşam tarzından etkileneceği korkusuyla turizmden hiç hoşlanmayan siyasi iktidar, bir çelişki olarak turizmin getireceği sıcak dövize gerekesinim duyuyordu.
Özellikle Körfez ülkelerinden akan ve “kaynağı belirsiz net kalem” olarak deftere işlenen nakde güvenilerek, turizm gelirleri bir ara küçümsendi. Türkiye’deki rejim değişikliği için bir milat olan 17 Nisan referandumu öncesi Batıyla artırılan gerginlik de, turizmi feda eder nitelikteydi.
Rus kartına güvenilerek yapılan bu restleşmede ne tür siyasi kazanımlar elde edildi bilinmez ama sonrasında, turizm ayağında Batılıdan elde edilen eski gelirlerin yanına yaklaşılamadı.
Bir başka “turizm değersizleştirilmesi” de, ne ilginçtir turizm beldelerinde görüldü. Siyasi iktidarın turizm gelirleri ile palazlanan uzantıları, turizmin ihmal edilebilirliğini göstermek için inşaat ve emlak sektörünü öne çıkarmaya çabaladı. Bu vahşi gelişme modelinin turizmden bağımsız ilerleyemeyeceği anlaşılıp, yelkenler suya erken indirildi.
24 Haziran sonrası artık bambaşka bir rejimle yönetilmeye başlayan Türkiye’de, şirket mantığına uygun olarak sektörün içinden gelen birisi turizm bakanı oldu. Merak edilen konu, yeni turizm bakanının, bir turizm jargonu olan “misafir” mi, yoksa piyasanın “müşteri” kelimesine göre mi politikalar üreteceğiydi.
Bir de, “hangi turizm” öncelikli olacaktı? Ayrıcalıklı devlet tahsis alanlarındaki yatırımların satışa çıkarılabilecek yüzdesi mi gündemde ön alacak, yoksa kitle turizmi yapılan eski kasabaların sorunları mı masaya yatırılacaktı? Kapadokya mı, İstanbul mu öncelikliydi? Tek bir şablon her yöreye uyacak mıydı?