İç ve dış istihbarat örgütlerinin en pis oyunu; karar vericilere, yüz kızartıcı veya onların şeref ve haysiyetlerini ayaklar altına alıcı suç işlettirip, bunların ilanı (açıklanması) halinde, sokağa çıkamaz hale getirilmeleridir.
Bu kişi ya da kişiler, yalnızca bir şekilde sokağa çıkabilirler; bu da ancak kendisine kumpas kuranların oyuncağı haline gelmek suretiyle olur. Mahut kişi, hangi görev ve makamda olursa olsun, görev ve yetkilerini, iplerini elinde tutanların emir ve istekleri doğrultusunda kullanmak zorundadır.
İstihbarat örgütlerinin hedefindeki bu kişiler (yasama-yürütme ve yargı), kendilerine sunulan imkanlarla; ‘kazan-kazan’ oyununu oynadıklarını zannederler. Gerçekte ise, sürekli kullanılırlar ve kaybeden hep kendileri olur.