Parlamenter sistem denilip uygulamaya konulan yönetim şekli halkın belirlediği, halk için bir model olmayıp halka rağmen iş gördürülen bir sistemdi.
Bizde uygulattıkları parlamenter sistemde halk usulen sandığa gidiyor, lakin halkın seçtikleri şeklen iktidar olabiliyordu ve asla muktedir olmuyorlardı. Zira davul bu sistemde seçilmişlerin boynunda, lakin tokmak başkalarının (vesayet odaklarının) elindeydi.
Zavallı iktidarlar seçildik zannedip hükümetçilik oynamaya
kalkışıyorlardı. Kör ebe yapıldıklarının farkında bile değillerdi;
her an ‘kırmızı çizgi’ye basmaları mukadderdi, her bastıklarında da
yanıyorlardı.
Belirlenen ve üzerine basılınca oyundan atılan oyuncuların
(siyasetçiler) korkulu rüyası laiklikti. Laikliğin belirli bir
tanımlanması yoktu; önüne gelen işine geldiği gibi laikliğe mana
veriyor ve muhataplarını da bu şekildeki bir laikliğe karşı
gelmelerinden dolayı suçluyordu.