Sen 6-8 Ekim’de kırdırdığın çocukların anaları babaları sandın değil mi? Ama yanıldın, onlar değil.
Dolaplarında ve çekmecelerinde o kadar ceset var ki sen de haklısın karıştırmakta...
Hatırla o vakit, henüz bir yıl önceydi.
“Evlatlarımızı istiyoruz” diye yazıyordu pankartlarında.(*)
Küçücük çocukları dağa kaçırılan anaların, babaların, kardeşlerin feryatlarıydı kulaklara çalınan. Bir Kürtçe ezgi eşliğinde çığlıklarını, yakarışlarını başından sonuna kadar izleyebilmek, hakikaten çok zordu. Ezip geçiyordu bu acı insanı.
Ölümün ve zulmün krallarıyla kraliçelerinin kalplerine değmeden geçen çığlıklardı.
Diyarbakır Belediyesi’nin önünde aylarca seslerini duyurmaya çalıştılar kör ve sağır vicdanlara.
“Televizyonlara baktım, kadınlar çocuklarının fotoğrafını ellerinde tutmuşlar… Hemen o sabah gittim katıldım. Birbirimizden cesaret aldık. Çocuğumu istiyem ben, kızımı istiyem.”
“Ciğerim gitmişti, beni de vursunlar. Hiç olmazsa arkamı görmüyorum. Beni de vursunlar… Ölümümü imzalamışım. Kızımı götürmüşler. İnsan ölse daha iyi. İnsan ölse daha iyi… Kızım dağın başına çıkmışsa bana ne hayat kalır ki geriye?”
“Kürtlere çalışıyoruz diyorlar. O zaman soruyorum. Kürt Kürt'ün çocuğunu, 16 yaşındaki çocuğunu ‘pikniğe götüreceğiz’ diye dağa kaçırır mı?”