Bu fotoğraftaki kız çocuğunun yüzüne iyi bakın.
Sayın Kemal Kılıçdaroğlu da baksın. O, seçim vaadine “Geri göndereceğiz” diye koyduğu Suriyeli sığınmacılardan biri.
Adı Nur.
Kilis’te Suriyeli sığınmacıların yaşadığı Elbeyli kampında ikamet eden bir Suriyeli ailenin kızı.
Nur’a Türkçe dil eğitimi verilen sınıflardan birinde rastladık ama Türkçeyi en az Kemal Kılıçdaroğlu kadar iyi konuşuyordu. Çünkü Suriyeli bir Türkmen’di. Hâkim olamadığı gözyaşları içinde “Memleket Hasreti” adlı şiirini okuyup bitirdiğinde ve hızla öğretmenine koşup ona sarıldığında hepimiz ağlıyorduk. Şiir, vatanlarına dönmek isteyen Suriyelileri anlatıyordu:
Ne oldu bize gurbete döküldük/Bir baktık ki yerimizden söküldük/Zalim gurbet, hepimiz büküldük/Yanar olduk memleket hasretine/Yağmurlar yağdı dere doldu mu?/Annemin diktiği gül soldu mu?/Yurdumda kalan dostlar vuruldu mu?/Yanar olduk memleket hasretine.
Dönemiyorlardı çünkü orada kan, gözyaşı vardı. Kadın, çocuk, ihtiyar demeden atılan varil bombaları vardı. Üstelik o bombaları ve çocukları katleden kimyasal silahları Sayın Kılıçdaroğlu’nun yakın dostu Beşar Esad atıyordu.
SURİYELİLERİ ÖLÜME GERİ GÖNDERMENİN ADI
Kilis Valisi Süleyman Tapsız ve ekibinin çok yakın ilgisiyle bir günde tamamlayabildiğimiz gezide çok sayıda röportaj yaptık. Konuştuğumuz her Suriyeli sözlerini “Türkiye’ye minnettarız ve bu iyiliklerinizin karşılığını bir gün mutlaka ödeyeceğiz” diye tamamlıyorlardı. Bizler ısrarla “Borçlu değilsiniz, bu bir insanlık görevi” desek de cevap değişmiyordu.