Önce Avusturya başladı. Viyana’dan Türkiye’ye gelen Türk yolcuların üzerleri tam bir Nazi yöntemiyle polis köpeklerine arattırıldı.
Kıyameti kopardık ve geciktirilmeden aynını biz de Avusturya’dan Türkiye’ye gelen ya da İstanbul’dan Viyana’ya giden Avusturyalı turistlere uyguladık.
Gururumuz okşandı, “İşte budur” dedik.
Önceki gün de Münih’e inen Türk yolcular havaalanında bu kez Alman polisleri ve yanındaki köpekler tarafından arandı.
Kıyamet koptu ve yine anında tepki verdik. Atatürk Havalimanı’na inen Alman turistlere biz de aynı muameleyi yaparak köpeklerle üzerlerini aradık.
Yine çok sevindik. Tebrikler ve kesintisiz alkışlar.
Yazılanlara ve verilen demeçlere bakılırsa bu mütekabiliyet gereğiydi.
Aslında kısasa kısas ya da bazı gazetelere göre misilleme de denebilir. Hepsi fiyakalı karşılıklar.
Peki.
Biraz geriye dönelim o vakit. Önce bireysel bir anekdot.
Geçen eylül ayında Fethiye’deydik. Monta Verde adlı bir otelde kaldık. Otel dâhil, tüm Belcekız (Ölüdeniz) ve Fethiye binlerce İngiliz turistle kaynıyordu. Otelin sahibesi Ümran Hanım Türkiye gazetesi yazarı olduğumu ve Medya Kritik programını çevredeki insanların beni tanımasıyla öğrenmiş. Sözcü okuyan biri olmasına rağmen çok ilgi gösterdi ve epey sohbet ettik. Çok zarif bir hanım zaten. Turizmden konuştuk tabii. Bana bu yıl epey toparladıklarını ama gelecek yıl rezervasyonlarının tamamen kapandığını belirterek mutlu bir ifadeyle “Şükür eski günlere dönüyoruz galiba” dedi. Aklımdakini ona da sordum, “Ya müşteri çeşitliliği nedir” diye. Bu kez sadece İngilizler değil, Almanlar, İtalyan ve İspanyollar, Latin Amerikalılar da çok varmış. Bu daha da iyiydi.