Bu barbarlık Türkiye’de majör olarak iki farklı tepkiye sebep oldu. Ekstremleri saymıyorum.
Birincisi, izlediği her görüntüyle kahrolup yürekleri parça parça olan milyonlarca insan. Sokaklara çıkan, haykıran, elçilikler önünde gösteriler yapan, insan zincirleri oluşturan, Atatürk Havalimanı’nı dolduran onlar. Yani, çoğunluğu Cumhur İttifakı’na oy veren kitleler.
İkincisi, muhalif partilere oy veren seçmen kitlesinden yine milyonlarca insan. Bazıları acımasızca ve İsrailli yöneticiler gibi konuşsa da çoğunluğu şüphesiz acı çekiyor ve bu vahşeti kınıyor. Ancak bunu yaparken daha fazla yıpranmamak için kendine bir gerekçe bulmuş ve sözlerine genellikle “Ama iki taraf da…” ya da “Hamas’ın o terör eyleminden sonra…” diye başlamayı adet haline getirmiş durumda. Bu gerekçeleri ileri sürmelerindeki sebep, İsrail’in bebek katliamını hoş göstermek değil, kendi içlerindeki acıyı dindirmek.
Kurduğum empatiyi fazla bulanlar olabilir ama genele teşmil edilemeyecek olsa da konuştuğum pek çok insanda bu tutumu gözlemledim.
Dünyada, özellikle Batı’da ise tam tersine, sola yakın kesimler sokaklarda, meydanlarda.
Onların sesi o kadar yüksek çıktı ki Macron, Biden, Blinken 180 derece dönüp ateşkes çağrısı yaptılar. Sokaklardan bir şey çıkmaz karamsarlarını da yanılttılar böylece.