Ekrem İmamoğlu’nun son çıkışı kendisine yakın medya dışında özel bir heyecan yaratmadı. Bunun bir sebebi seçmenin psikolojisi. Yenilginin yarası hala sıcak, CHP seçmeni, şimdilik “biraz bekleyip görmekten” yana.
İmamoğlu’nun etkisini azaltan diğer faktör ise Genel Merkez’in yaptığı hamleler. Ekrem Bey, “CHP’de değişim şart!” diyor ya hani, Genel Merkez’dekiler de pek farklı bir şey söylemiyor. Üstelik söylemekle de kalmıyor. Partinin en üst yönetim organının neredeyse tamamı değiştirildi bile.
Bunlara bir de Ekrem Bey’in “mütereddit” hali gelince, “Kurtar bizi Ekrem Baba!” sloganlarının atılma ihtimali hepten zayıflıyor.
Türkiye’de solun iki kadim fetişi vardır. Biri birlik, diğeri değişim. Kemal Kılıçdaroğlu son seçimde birlik fetişini fazlası ile doyurdu. Komünistinden sosyal demokratına tüm solcuları arkasına katmakla kalmadı, Erdoğan düşmanlığında birleşen sağ partileri de yanına aldı. FETÖ ve PKK bile Kılıçdaroğlu’na açık açık destek ilan etti. Herhalde bundan daha “beter” bir birlik sağlanamazdı.
Şimdi geriye “değişim fetişi” kaldı. İşte İmamoğlu da buraya oynuyor. Ama değişim derken neyi kast ettiğini anlamak zor.
Ekrem Bey, CHP’de tam olarak neyin değişmesini istiyor? Misal, “CHP Atatürk çizgisinden uzaklaştı, tekrar oraya dönsün.” mü diyor? Yoksa “Bu kadarı yetmez daha da küreselci daha da liberal olmalı.” mı diyor? “CHP’nin sağcılarla birlik olması hataydı sol kimliğine dönsün.” mü diyor, yoksa “Daha da sağcılaşmalıyız.” mı diyor? “HDP/PKK ile bu kadar yakınlaşmak doğru değil.” mi diyor, yoksa bu odaklarla daha fazla yakınlaşmayı mı istiyor?