Kapitalistlerin 80’li yıllarda piyasaya sunduğu büyük martavallardan biri sosyal güvenlik sistemi ile ilgili idi. Emeklileri topluma yük oluyormuş gibi göstermek için “emekli başına düşen çalışan sayısı” diye bir kriter uyduruldu. O zaman tüm liberal tayfa bu argümana bayılmıştı. SGK’nın başındaki Kemal Kılıçdaroğlu bile sabah akşam benzer şeyleri tekrar ediyordu!
Bu kafa hala yaşıyor. Şöyle diyorlar: Sosyal güvenlik sisteminin
bir dengesi varmış, emekli başına düşen çalışan sayısı bunun
içinmiş. Daha da ileri gidiyorlar, “bir çalışan iki emekliye bakmak
zorunda mıymış!”
Hop dedik, orada durun bakalım. Kimsenin kimseye baktığı yok.
Emekliler yıllar boyunca ödedikleri primlerin karşılığını
alıyorlar. Bugün prim ödeyen insanlar da emekli olunca onun
karşılığı olarak maaş alacaklar. Kapiş?
Bir okuyucum şöyle yazmış: 9 bin gün prim ödedim, şu anda 8.500 lira maaş alıyorum. Bir de utanmadan bana ekonomiye yükmüşüm gibi davranmaya kalkıyorlar.
Haksız değil, otuz yıllık birikiminin karşılığını isteyen bir emekçiye asalak muamelesi yapmaya kalkmak için utanmaz arlanmaz olmak lazım.
İnsanlar 60-65 yaşında kadar çalışıyor, Türkiye’de ortalama yaşam süresi 73 yıl. Yani emekli olduktan sonra aşağı yukarı bir on yıl maaş alıyorlar. Otuz yıl, kırk yıl boyunca her ay düzenli olarak ödenen bir para karşılığında hepi topu 10 yıl maaş alacaklar. Ama ortalıkta gezen yarım ekonomistler, kara cahil zangoçlar bu ödenen primleri görmüyor “sadaka veriyoruz” demeye getiriyor. Bir insan kırk yıl boyunca o parayı hangi bankaya yatırsa servet sahibi olur, bunu hesaba katmak işlerine gelmiyor.