Bayram haftasında Portekiz’deydim. Tatil için değil, uzun süredir bekleyen bazı işleri halletmek için.
Portekiz’i en son 2019’da görmüştüm. Üç yılda çok şey değişmiş. Özellikle de Porto, Lizbon gibi turistik şehirlerde. İngiltere, Danimarka ve Hollanda kaynaklı bir yatırımcı furyası mülk fiyatlarını yukarı doğru tırmandırmış. Konut fiyatları, tıpkı İstanbul gibi roket hızı ile yükselmiş. Kiralar da fiyatları takip etmiş.
Bir yandan kiralar, diğer yandan enerji ve gıda fiyatlarındaki artış, orta sınıfı zorluyor. Fiyat artışlarının temel sebebi Rusya-Ukrayna savaşı olarak gösteriliyor. Halk politikacılara öfkeli. Savaşta Ukrayna’yı haklı buluyorlar ama, Portekiz’in savaşta taraf haline gelmesini onaylamıyorlar. Portekizli siyasetçileri Brüksel’in oyuncağı olmakla suçluyorlar.
İktidardaki Sosyalist Partinin toplumsal desteği hızla erirken muhalefetteki Sol Blok ve Komünistlerin oyları artıyor. En çok oy artışı ise “aşırı sağcı” olmakla suçlanan halkçı Yeter (Chega) hareketinde. Son seçimde oylarını %6’dan %11’e çıkarmışlardı. Şimdi anketlerde %15’e yaklaşıyorlar. Ancak Portekiz halkının siyasetçiye ve siyaset kurumuna güveni genel olarak çok az. “Kimi seçersek seçelim düzen değişmiyor, adaletsizlikler düzelmiyor” diyorlar. Seçimlere katılım oranının %51’de kalması da bunu gösteriyor.
Portekiz, Türkiye’ye en uzak Avrupa ülkesi. On milyonluk ülkede yaşayan Türklerin toplam sayısı 1.500’ü bulmuyor. Dolayısı ile Portekizlilerin Türkiye’ye dair bilgileri çok sınırlı. Eskiden yeni tanıştığım birine Türk olduğumu söylediğimde hemen Galatasaray derdi. Şimdi Erdoğan diyorlar. Anlaşılan, Avrupa medyası Tayyip Erdoğan’a düşmanlık ettikçe onu global bir marka haline getirmiş.
Üstelik Türkiye deyince hemen “Erdogan” diyenler, bunu genellikle sempati ile söylüyorlar. Erdoğan’ı kendi siyasetçilerinin riyakarlığını, sahtekarlığını yüzlerine vuran bir kahraman olarak görüyorlar.