Soyunun leğen kemiği ayağa kalktığından beri her bin yıl biraz daha daralmış annenden vaktinden çok önce doğdun... El kadar bebektin... Ne derdini anlatmaya gücün yetti ne bir yere ulaşmaya. Doğadaki neredeyse bütün canlıların aksine, kimse sana bakmasa hayatta kalmaya muktedir değildin. Gözlerin gördü ama beyninin görme merkezi yorumlamayı bilmiyordu daha. Öylece baktın sadece. Şekiller birbirine karıştı. Kulakların daha önce duymadığını düşündüğün, belki de unuttuğun bir lisanı duyu merkezine ısrarla iletti. Bir sonuç alamadın. Belki tanrısal bir güçle sadece niyetleri okuyabildin ama bundan emin değilim. Emin olduğum şeyse şu: bir gizli bildiğin vardı. Bir mucizeydin ama öylece sırtüstü yatıp durdun. Mama elden, süt memeden... Şimdi baksan en eski dört ya da beş yaşını hatırlarsın. Zaten ondan öncesini kimse bilmez. Bilir de hatırlamaz. Hatta ilk birkaç ay var ki ne olduğu tam bir muamma. Ruhunun, merkezden son güncellemeleri aldığı, şartlarında anlaştığın hayatın tüm detaylarının alt beynine nakşedildiği bir dönemdir bu ama bundan da emin değilim. Sonra daha önce sık sık bahsettiğim sıralı hedeflerimiz gözlerinin önüne kondu. Bunların en başına hayatta kalmayı yazdılar, sonra ilkokulla başlayıp gidebildiğin yere kadar giden bir eğitim hayatını... (Yıllardır sorgulanıp da bir sonuca varılamamış eğitim hayatını anlatıyorum. Zaman disiplini, sorumluluk sahibi olma, itaat etme ve birkaç temel bilgi dışında ne işe yaradığı tam olarak bilinemeyen, aslında sisteme uygun tek tip insan yaratma gayesini amaç edinmiş, çelişkilerle dolu eğitim hayatını... Bu, uzun yıllardır birçok masaya konu olmuş ama çözümü bulunamamış ya da bulunmak istenmemiş soruna da biraz daha temas etmek istemiyorum.) Sonra büyük çoğunluğumuz için neredey...