Barzani Kuzey Irak’ta “bağımsızlık referandu-munun
ertelenme-yeceğini” söyledi.
“Engel olmaya çalışılırsa, çok kan akacağını” da ekledi.
Bu “dönüşü olmayan kesin tavrı” ortaya koyarken herhalde
“güvendiği” bir yerler var.
“Sırtını Amerika’ya dayıyor” yorumları havada uçuşmakta.
“Akla zarar” değil bu yorumlar.
Şöyle ki:
.......................
Esad’ı korumak üzere İran, “iplerini kendi elinde tuttuğu” silahlı
örgütlerle Akdeniz’e sarktı.
Suriye üzerinden İsrail’in tepesine çöken ciddi bir “tehdit”
bu.
İran bir yandan da Bağdat yönetimini kendine bağlı hale
getirdi.
Orta ve Güney Irak İran’ın “Şii yayılma alanı...”
Humeyni sonrası “Mollalar rejiminin İran’ı” hedef olarak “İsrail’i
bitirmeyi” açıkladığı için “tehdit” sadece bir kuşku olmanın çok
ötesinde.
Bu durumda İsrail’in İran önünde bir “güvenlik kuşağı oluşturmak
planı” artık meçhul değil.
Bunun bir “Kürt devletler kuşağı projesi” olduğu ve ilk adımının
“Kuzey Irak’ta bağımsız Kürt devleti” ile atılacağı zaten
bekleniyordu.
Onu...
Zaten “fiilen (de facto)” var olan Kuzey Suriye “kantonlar”
dizisinin birleşmesi ve “bağımsız devlet ilanı” izlerse, sürpriz
olmaz.
........................
Gidiş belli.
Irak ve Suriye Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra Fransa ve İngiltere
tarafından “sınırları cetvelle çizilmiş devletler.”
Ne etnisite, ne din, ne mezhep, ne ortak milli bilinç...
Ve de en önemlisi “devlet tarihi ve geleneği” yok.
Arap Baharı rüzgârlarıyla iskambil kâğıdından şatolar gibi art arda
yıkıldılar.
Bunlar -nispeten- kolay lokmalar.
........................
Fakat...
“Projenin ikinci aşaması da var.”
İran’dan ve Türkiye’den “Kürt nüfusun yoğun olduğu”
bölgelerin de koparılması, oralarda da “bağımsız Kürt
devletleri” kurulması.
Senaryonun son sayfasında ise “4 Kürt devletinin, Büyük Kürdistan
Federasyonu oluşturması” var.
Ancak...
İkisinin de yüzlerce yıla dayanan “büyük devlet” olmaları, öyle
“rüzgârla falan çökecekleri, toprak verecekleri” gibi beklentilere
geçit vermez.
Bu iki büyük onları yutmaya kalkanların boğazında kalır.
Isırmaya kalkışanın dişleri kırılır.
Yakın geçmişten bir örnek yansıtarak bu düşünceyi kanıtlamaya
çalışayım.
Mısır’ı hatırlayın.
Arap Baharı’nın rüzgârı bu ülkenin çatısını uçurdu.
Diktatör Hüsnü Mübarek’i kopardı götürdü.
Seçimler yapıldı.
BOP (Büyük Ortadoğu Projesi) için hiç de uyumlu olmayan “Müslüman
Kardeşler Örgütü’nün” adayı Mursi devletin başına seçildi.
Ama... Tutunamadı.
Kendi hükümetinin Milli Savunma Bakanı General Sisi darbesiyle
alaşağı edildi. Arkasında ABD ve Suudi Arabistan vardı.
Türkiye’ye de benzer bir oyun denendi.
“15 Temmuz FETÖ darbe kalkışımı” başka nedir ki?
Darbenin bastırılmasından sonra Batı’nın bir süre sessiz ka-
lışı, günler sonra -lütfen- yayım-ladığı mesajlar “burukluğu”
yansıtmıyor mu?
........................
Ancak...
“Bizans’ta oyun tükenmez” söylemini hatırlayarak “dost (!) Batı’da
oyun tükenmez” teyakkuzunu da sürdürmekte fayda var.
“Barzani’nin bağımsızlık referandumunun” Türkiye dış politikasında
1 Mart tezkeresi dönemeciyle başladığını da unutmayalım. Bu konu
bir başka yazıya