ABBA, 1970’li yıllarda fırtına gibi esen bir pop grubuydu. Agnetha, Björn, Benny ve Anni-Frid isimli dört İsveçli sanatçıdan oluşuyordu. 1980’li yılların başlarında dağıldı, ama şarkıları hâlâ dilden dile dolaşır. 1987’de Zaman gazetesinde beraber çalıştığımız Soner Can, bir sohbetimizde, “Konformist müziğin zirvesi” demişti ABBA için. Doğrudur. Hafif ama harikulade besteler... ve genellikle Batılı “teenage” (13-19 yaş) zevkine hitap eden lüzumsuz güfteler. Ama arada “I believe in angels” (Meleklere inanıyorum) gibi güzellikler de var. Güney Amerikalı devrimci “Fernando” da var. Çocukluğumda kulağıma çalınıp duran, melodisi gizli gizli içime işleyen “Fernando” şarkısının 30 küsur yıllık gecikmeyle öğrendiğim güftesinden -1970’li yıllardaki bir “trend”in gereğini yapmaktan başka bir saikle yazılmadığını ve dolayısıyla sahici olmadığını bilsem de- acayip etkilendim. Etkilenmeye devam ediyorum. Beni Mavi Marmara’daki o geceye götürüyor bu şarkı.