15 Temmuz darbecilerinin başarısız olmasına fena halde üzüldüğünü ve darbeyi boğan “Erdoğan Türkiyesi”ne fena halde öfkelendiğini faş eden Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa Birliği’nin Türkiye’yi yerlerde sürünürken görmek istediğine hiç şüphe yok.
“Onların derdi Türkiye’yle değil Erdoğan”la demesin kimse!
Erdoğan, Türkiye’nin şahlanma iradesini temsil ettiği için ‘tu kaka’ ediliyor Batı’da.
Şahlanan bir Türkiye, emperyalizmin en büyük kâbusudur.
***
Türkiye’nin NATO üyeliği ve Avrupa Birliği’ne dahil olma çabası, salim bir liman arayışına dayanıyor.
İddiasız bir Türkiye için bunlar gerçekten de salim liman olabilirdi.
Küresel iddiaları olan bir Türkiye ise NATO’da kendini asla emniyette hissedemez ve Avrupa Birliği’ne üyelik sürecine asla bel bağlayamaz.
Bu uluslararası kuruluşlarda sahici bir yerimiz yoktur, olamaz.
***
“Avrasyacılık” da çare değil.
Rusya şimdi 15 Temmuz darbe teşebbüsündeki Amerikan parmağına dikkat çekerek Türkiye’yi ‘kafalamaya’ çalışıyor, bazı arkadaşlarımız da “NATO’dan çıkalım, Rusya ile beraber hareket edelim” diyerek Moskova’nın değirmenine su taşımaya çalışıyor.
Dikkat!
“Avrasyacılık” Rus emperyalizminin bir tezgâhıdır ve Rus emperyalizmi bazı yönleriyle Batı emperyalizminden beterdir.
Yağmurdan kaçarken doluya tutulmayalım.
***
Şimdilik NATO ve Avrupa Birliği angajmanlarını devam ettirebiliriz, ama uzun vadede yeni bir ‘blok’ oluşturmaktan başka çaremiz yok.
Kimlerle?
Tabii ki tarihi paylaştığımız ve aynı devletin parçaları olma tecrübesine sahip olduğumuz ülkelerle.
Başta Suriye ve Irak -en azından Orta ve Kuzey Irak- ile.
Romantizm filan değil bu.
Samimi bir “reel politik”, ister istemez, Sezai Karakoç’un eski(meyen) bir yazısında önerdiği “Dicle-Fırat Federasyonu” ve ötesine çıkacaktır.
“Ama o ülkelerin hali ortada” deyip geçemeyiz.