Gençtim, habersizdim, Nuri Pakdil destanını Şaban Abak’tan işittim ilkin. Sene 1988. Nuri Pakdil çoktan çekip gitmişti o vakit. Nesi varsa (Kitaplar, kitaplar, kitaplar) dağıtıp bir otel odasında inzivaya çekilmişti. Cesaret isterdi ziyaretine gitmek; yeterince devrimci -bilhassa “antifiravunist”- bulmadıklarını azarlarmış ve devrimcilik konusunda Nuri Pakdil’den geçer not almak çok zormuş zira. Antiemperyalistlik, antikapitalistlik, antinasyonalistlik, “antifiravunistlik” standartlarını çok yüksek tutarmış. Fevkalade hassas bir teraziyle tartarmış muhataplarının devrimcilik iddiasını. Hiç beklenmedik yerlerden sorar, hiç beklenmedik şeylere istinaden devrimci öfkesini patlatırmış. Ben yeterince cesur değildim, o zamanlar hiç gitmedim Nuri Pakdil’in yanına; duruşu ve eserleri üzerine ihtisas yapan Şaban Abak’ın heyecan verici tahlillerini ve Mustafa Şahin ile Gökhan Özcan’ın onunla ilgili sarsıcı tecrübelerini dinlemekle yetindim. Yanına gidip imtihanından geçecek, hem de bunu defaatle yapacak kadar cesurdu Mustafa Şahin ile Gökhan Özcan.